آدرس های  عمومی و خصوصی
ثبات و انسجام اینترنت به یکتائی عمومی آدرس های شبکه بستگی دارد . همانگونه که در شکل 5 مشاهده می نمائید ، مدل آدرس دهی شبکه فوق دارای مشکل جدی است . هر دو شبکه دارای یک آدرس شبکه  0 . 11 . 150 . 198 می باشند . زمانی که داده ارسالی به روتر می رسد ، وی آن را می بایست برای کدام شبکه فوروارد نماید ؟



شکل 5 : ضرورت استفاده از آدرس های منحصربفرد

مدلی اینچنین ، افزایش بار ترافیکی شبکه را به دنبال داشته و می تواند در عمل روتر را به منظور انجام وظایف خود با شکست مواجه نماید . بنابراین ، می بایست از  مکانیزم های خاصی به منظور حصول اطمینان از یکتائی آدرس ها استفاده گردد . این مسئولیت در ابتدا به InterNIC ( برگرفته شده از  Internet Network Information Center ) واگذار گردید . این سازمان هم اینک غیرفعال است و مسئولیت واگذار شده به آنها توسط موسسه IANA ( برگرفته شده از Internet Assigned Numbers Authority  ) دنبال می گردد . این سازمان با دقت مدیریت آدرس های IP را با هدف عدم تکرار در آدرس های عمومی انجام می دهد .
آدرس های IP عمومی منحصربفرد می باشند و نمی بایست ماشین های متصل شده به یک شبکه عمومی دارای آدرس های IP مشابه باشند . چراکه آدرس های IP عمومی ، سراسری و استاندارد می باشند . تمامی ماشین های متصل شده به اینترنت می بایست به این قانون وفادار و پایبند باشند . آدرس های IP عمومی را می توان از یک مرکز ارائه دهنده خدمات اینترنت ( ISP ) و سایر مراکز قانونی دریافت کرد .
با توجه به رشد سریع اینترنت ، تعداد آدرس های IP عمومی جوابگو نمی باشند . به همین دلیل و در جهت حل این بحران ، مدل های آدرس دهی جدیدی نظیر CIDR ( برگرفته شده از classless interdomain routing ) و یا IPv6 ، پیاده سازی شده است .
یکی ‌دیگر از راه حل های پیاده سازی شده به منظور حل مشکل فوق ، استفاده از آدرس های خصوصی است . همانگونه که اشاره گردید هاست های اینترنت نیازمند یک آدرس IP منحصربفرد جهانی می باشند . شبکه های محلی که به اینترنت متصل نشده اند می توانند از هر آدرس معتبری استفاده نمایند ( بشرطی که بر روی شبکه خصوصی منحصربفرد باشند ) . امروزه تعداد زیادی از شبکه های خصوصی در کنار شبکه های عمومی وجود دارد که ممکن است سرانجام به اینترنت متصل شوند .
بر اساس RFC 1918 سه بلاک از آدرس های IP برای شبکه های خصوصی در نظر گرفته شده است ( یک کلاس A ،  یک مجموعه از آدرس های کلاس B و یک مجموعه از آدرس های کلاس C ) . آدرس هائی از این نوع بر روی ستون فقرات اینترنت روت نشده و  روترهای اینترنت بلافاصله آدرس های خصوصی را دورخواهند انداخت .

 

 

ip آدرس : بعضی آدرس ها حالت خصوصی دارند و بعضی دیگر حالت عمومی دارند.

خصوصی: می تواند آدرس ها را در داخل شبکه ی خودش استفاده کند بنابر این این آدرس ها در شبکه ای تکرار شوند.

اعتبار آدرس های خصوصی در محدوده ی شبکه است که کاربران در آن قرار دارند و در بیرون شبکه اعتباری ندارند.

invalid  خصوصی :

10.x.x.x/8 (range یک سری)

172.16.x.x/12 (هر کسی می تواند این آدرس ها را داخل شبکه ی خودش استفاده کند)

192.168.x.x/16

valid  عمومی

آدرس های ip  را به 2 صورت نمایش می دهند:class full و class less

class full ( A,B,C,D,E)

اگر بایت اول 127-0 باشد در کلاس A  قرار داریم

اگر بایت اول 128 تا 191 باشد در کلاس B قرار داریم

اگر بایت اول از 192 تا 223 باشد در کلاس C  قرار داریم

اگر بایت اول از 224 تا 248 باشد در کلاس D  قرار داریم

اگر بایت اول از 249 تا 252 باشد در کلاس E قرار داریم

CLASS LESS:

  • 200.1.1.1 (آدرس آی پی)
  • 255.255.255.0(subnet آدرس زیر شبکه)

اگر آدرس ها در یک کلاس باشند می توانند با هم صحبت کنند.

تفاوت:

زمانی که تعداد کاربران زیاد است ولی تعداد شبکه هایی که باید مدیریت شوند کم است  بهتر است از کلاس A استفاده کنیم .در کلاس A بایت اول آدرس شبکه را مشخص می کند و 3 بایت دیگر آدرس کاربران یا host  ها را نمایش می دهد .

در کلاس B :      

2 بایت  برای شبکه ، 2 بایت برای کاربر     با تعداد کاربر متوسط

درکلاس c:

3 بایت اول برای شبکه ، 1 بایت اول برای کاربر با تعداد کاربر کم

با کلاس D,E کار چندانی نداریم

کلاس A:

تعداد کاربر زیاد

از 244 به بالا را به عنوان مالتی کست می گیرد.

اشکال class full: خیلی از آدرس ها را از دست می دهیم. اگر بخواهیم در A آدرس دهی کنیم B,C,D,E را از دست می دهیم و از خیلی از فضاهای آدرس نمی توان استفاده کرد.

بخش دوم شبکه :مشخص می کند آدرس شبکه ی ما تا کجا ادامه دارد.

تا جایی که یک ها ادامه دارند آدرس شبکه است و بقیه ی آن آدرس host می شود.

هر بایت subnet  فقط یکی از اعداد زیر است و عدد دیگری را نمی گیرد.

0000 0000:0

1000 0000:128

1100 0000:192

1110 0000:224

1111 0000:240

1111 1000:248

1111 1100:252

1111 1110:254

1111 1111:255

 

255.255.255.0 (بیست و چهار بیت اول یعنی سه بایت اول بیت شبکه،و 8 بیت آخر بیت هاست)

  • 192.168.2.1( بیست و نه بیت اول بیت شبکه و 3 بیت آخر آدرس هاست )
  • 255.255.255.248

      192.168.2.1 /29 (همان حالت قبلی با یک بیان  دیگر )

172.16.50.10/20

255.255.240.0

اگر شبکه ای n تا کاربر دارد طول subnet  راچگونه حساب کنیم؟

مثلا اگر شبکه ای 2000 کاربر داشته باشد از اسلش چند استفاده می کنیم؟

2000<=2^11=2048

یعنی 11 بیت برای آدرس host کنار می گذاریم.

32-11=21 (subnet طول)

NAT: نگاشت آدرس invalid  به valid  و بر عکس را nat  می گویند.

nat: network address translation

تحقیق: کلا عملیات nat  راتوضیح دهید

صرفا از روی آدرس ip نمی توان عملیات nat را انجام داد.

80.191.2.0/24 (یعنی از 24 بیت اول حق استفاده نداریم)

                                        تعداد بیت های subnet- حد اکثر تعداد بیت های Octet  مورد نظر

M.N= 2^

S.N= (عدد مورد نظر * M.N)<=   عدد اکتت مورد نظر

S.N   اولین آدرس ip

B.N= S.N+M.N-1 (آخرین آدرس آی پی)

آدرس اول آدرس شبکه و آدرس آخر برای کل کاربران است.

پس اولین و آخرین آدرس را به کسی نمی دهیم

M.N=2^32-24=2^8=256

S.N=(_*256)<=0      subnet=0

B.N= 256+0-1 =255

80.191.2.0 تا 80.191.2.255 ،range آدرس های غیر قابل استفاده هستند

از 80.191.2.1 تا 80.191.2.254 را می توانیم به host  بدهیم و این آدرس معتبر است

200.200.100.101/20

M.N=2^24-20  = 2^4=16

S.N=(_*16)<=100           S.N=96

B.N=16+96-1=111

  • 200.200.96.0
  • 200.200.111.255