دستور ping

 
شرح دستور (Command Description)
ابزار (Ping (Packet Internet Groper با ارسال بسته های ICMP موجب شناسایی خطاهای موجود در شبکه و مسیر ارتباطی می گردد.با تغییر در خصوصیات و تنظیمات دستور ping می توان نتایج متفاوتی را بدست آورد. در صورت بررسی نتایج این دستور به صورت دقیق ، می توان بسیاری ار مشکلات موجود در شبکه را تشخیص داد ( به عنوان مثال بسته ای که برای رسیدن به مقصد از مسیرهای اضافی زیادی می گذرد)

شیوه نگارش دستور (Syntax)
ping [-t] [-a] [-n count] [-l size] [-f] [-i TTL] [-v TOS] [-r count] [-s count] [[-j host -list]| [-k host-list]][-w timeout] target_name

ادامه نوشته

پروتكل جديد براي انتقال سريع اطلاعات در شبكه هاي كامپيوتري

بر‌اساس پروتكل جديدي كه از سوي پژوهشگران آزمايشگاه ملي Argonne طراحي شده است، مي‌توان حجم بسيار بالايي از اطلاعات را در مدت زمان كم ارسال كرد.اين روش، امكان ايجاد يك زيرساخت ارتباطي مطمئن با كارايي بالا را به وجود مي‌آورد كه باعث تسهيل در انجام همكاري‌هاي علمي بين محققان سراسر دنيا مي‌شود. نام اين پروتكل جديد GridFTP ‌است.

اين پروتكل جديد، پژوهشگران مستقر در ايالت تنسي را قادر كرد تا حجم عظيمي از اطلاعات را با مركز محاسبات علمي ايالت كاليفرنيا رد و بدل كنند كه نرخ تبادل اطلاعات در اين ميان، عدد قابل توجه 200 مگابيت بر ثانيه بود.
به كارگيري اين پروتكل بين 2 مركز رايانه‌اي، قسمتي از پروژه بزرگي است كه جهت بهينه‌سازي انتقال اطلاعات در شبكه جهاني بين سايت‌هاي ميزبان DOE (آژانس انرژي فدرال آمريكا) پايه‌ريزي شده است.
تاكنون ثابت شده كه پروتكل‌هاي مرسوم قادر به برآورده كردن تقاضاهاي زياد جهت انتقال اطلاعات در مقياس بالا نيستند. نتيجه اين است كه دستيابي به اطلاعات مورد نظر همراه با تاخير صورت مي‌گيرد يا اين كه به دليل ناتواني شبكه داده‌ها گم مي‌شوند يا از بين مي‌روند.
پروتكل جديد طراحي شده قادر به تغيير اين شرايط است. از آنجايي كه انجام پروژه‌هاي مشترك علمي بين پژوهشگران دنيا رو به افزايش است، لذا انتقال هر چه سريع‌تر اطلاعات در اين ميان، ضروري به نظر مي‌رسد.
استفاده از اين پروتكل جديد، مراكزي را كه داراي ابررايانه بوده (مانند مراكز مدل‌ساز آب و هوايي و فيزيك هسته‌اي) و نياز به تبادل اطلاعات با سرعت، حجم و امنيت بالا دارند، قادر به اشتراك‌گذاري اطلاعات لازم مي‌كند.
هدف طراحان از انجام اين پروژه، اين است كه دانشمندان در سراسر دنيا بتوانند حجم زيادي از اطلاعات مورد نيازشان را بسرعت بين مراكز ابررايانه‌اي جابه‌جا كنند.
امروزه به دليل افزايش حجم اطلاعات و همكاري‌هاي علمي ميان پژوهشگران در پروژه‌هاي بزرگ علمي مانند تحقيقات آب و هوايي و فيزيك انرژي نياز به شبكه‌هايي با كارايي بالاو سرعت زياد بيش از پيش احساس مي‌شود. اين پروتكل جديد، مزاياي ديگري نسبت به ديگر سيستم‌هاي انتقال اطلاعات دارد.
مثلا براي انتقال 33 گيگابايت اطلاعات بين 2 ميزبان دور از هم توسط Secure Copy نياز به زماني معادل 8 ساعت داريم؛ در صورتي كه با اين پروتكل جديد مي‌توانيم در مدت 8 ساعت 20 برابر اين مقدار اطلاعات ارسال كنيم

لایه‌ها در مدل TCP/IP

لایه کاربردی

لایه کاربردی بیشتر توسط برنامه‌ها برای ارتباطات شبکه استفاده می‌شود. داده‌ها از برنامه در یک قالب خاص برنامه عبور می‌کنند سپس در یک پروتکل لایه انتقال جاگیری می‌شوند. از آنجاییکه پشتهIP بین لایه‌های Application (کاربردی) و (انتقال) Transport هیچ لایه دیگری ندارد، لایه کاربردی Application می‌بایست هر پروتکلی را مانند پروتکل لایه نشست (session) و نمایش (presentation) در OSI عمل می‌کنند در بگیرد. داده‌های ارسال شده روی شبکه درون لایه کاربردی هنگامیکه در پروتکل لایه کاربردی جاگیری شدند عبور می‌کنند. از آنجا داده‌ها به سمت لایه‌های پایین تر پروتکل لایه انتقال می‌روند. دو نوع از رایجترین پروتکل‌های لایه پایینی TCP و UDP هستند. سرورهای عمومی پورتهای مخصوصی به اینها دارند (HTTP پورت ۸۰و FTP پورت ۲۱ را دارند و…) در حالیکه کلاینتها از پورتهای روزانه بی دوام استفاده می‌کنند. روترها و سوئیچ‌ها این لایه را بکار نمی‌گیرند اما برنامه‌های کاربردی بین راه در در پهنای باند این کار را می‌کنند، همانطور که پروتکل RSVP (پروتکل ذخیره منابع) انجام می‌دهد. لایه انتقال (Transport) :مسئولیتهای لایه انتقال، قابلیت انتقال پیام را END-TO-END و مستقل از شبکه، به اضافه کنترل خطا، قطعه قطعه کردن و کنترل جریان را شامل می‌شود. ارسال پیام END-TO-END یا کاربردهای ارتباطی در لایه انتقال می‌توانند جور دیگری نیز گروه بندی شوند ۱ اتصال گرا مانند TCP ۲. بدون اتصال مانند UDP لایه انتقال می‌تواند کلمه به کلمه به عنوان یک مکانیزم انتقال مانند یک وسیله نقلیه که مسئول امن کردن محتویات خود (مانند مسافران و اشیاء) است که آنها را صحیح و سالم به مقصد برساند، بدون اینکه یک لایه پایین تر یا بالاتر مسئول بازگشت درست باشند.
لایه انتقال این سرویس ارتباط برنامه‌های کاربردی به یکدیگر را در حین استفاده از پورتها فراهم آورده‌است. از آنجاییکه IP فقط یک delivery فراهم می‌آورد، لایه انتقال اولین لایه پشته TCP/IP برای ارائه امنیت و اطمینان است. توجه داشته باشید کهIP می‌تواند روی یک پروتکل ارتباط داده مطمئن امن مانند کنترل ارتباط داده سطح بالا (HDLC) اجرا شود. پروتکل‌های بالای انتقال مانندRPC نیز می‌توانند اطمینان را فراهم آورند.
بطور مثالTCP یک پروتکل اتصالگر است که موضوع‌های مطمئن بیشماری را برای فراهم آوردن یک رشته بایت مطمئن و ایمن آدرس دهی می‌کند :
داده‌ in order می‌رسند.
داده‌ها حداقل خطاها را دارند.
داده‌های تکراری دور ریخته می‌شوند.
بسته‌های گم شده و از بین رفته دوباره ارسال می‌شوند.
دارای کنترل تراکم ترافیک است.


هم TCP و هم UDP شان متمایز می‌شوند توسط یک سری قانون خاص پورتهای شناخته و معروف با برنامه‌های کاربردی مخصوصی در ارتباط هستند.(لیست شماره‌های پورتهای TCP و UDP را ببنید) RTP یک پروتکل datagram داده‌ای است که برای داده‌های هم‌زمان مانند audio ,video SCTP جدیدتر نیز یک مکانیزم انتقالی مطمئن و امن و اتصالگراست -رشته پیام گراست نه رشته بایت گرا مانند TCP - و جریانهای چندگانه‌ای را روی یک ارتباط منفرد تسهیم می‌کند. و همچنین پشتیبانی چند فضا را (multi-homing) نیز در مواردی که یک پایانه ارتباطی می‌تواند توسط چندین آدرسIP بیان شود.(اینترفیس‌های فیزیکی چندگانه) را فراهم می‌آورد تا اینکه اگر یکی از آنها دچار مشکل شود ارتباط دچار وقفه نشود. در ابتدا برای کاربردهای تلفنی (برای انتقالSS۷ رویIP) استفاده می‌شود اما می‌تواند برای دیگر کاربردها نیز مورد استفاده قرار بگیرد. UDP یک پروتکل داده‌ای بدون اتصال است مانندIP این هم یک پروتکل ناامن و نامطمئن است. اطمینان در حین کشف خطا با استفاده از یک الگوریتم ضعیفchecksum صورت می‌گیرد.UDP بطور نمونه برای کاربردهایی مانند رسانه‌های (audio,video,voice رویIp و…) استفاده می‌شود که رسیدن هم‌زمان مهم‌تر از اطمینان و امنیت است یا برای کاربردهای پرسش و پاسخ ساده مانند جستجوهایDNS (پروتکل تبدیل اسم Domain به IP می باشد)درجاهایی که سرریزی بسبب یک ارتباط مطمئن از روی عدم تناسب بزرگ است استفاده می‌شود.

لایه شبکه
 لایه شبکه مشکل گرفتن بسته‌های سرتاسر شبکه منفرد را حل کرده‌است. نمونه‌هایی از چنین پروتکل‌هایی X.۲۵ و پروتکل HOST/IMPمربوط به ARPANET است.
با ورود مفهوم درون شبکه‌ای کارهای اضافی به این لایه اضافه می‌شوند از جمله گرفتن از شبکه منبع به شبکه مقصد و عموماً routing کردن و تعیین مسیر بسته‌های میان یک شبکه از شبکه‌ها را که به‌عنوان شبکه داخلی یا اینترنت شناخته می‌شوند را شامل می‌شود.
در همه پروتکل‌های شبکه IP وظیفه اساسی گرفتن بسته‌های داده‌ای را از منبع به مقصد انجام می‌دهد. IP می‌تواند داده‌ها را از تعدادی از پروتکل‌های مختلف لایه بالاتر حمل کند. این پروتکل‌ها هرکدام توسط یک شماره پروتکل واحد و منحصر به فرد شناسایی می‌شوند:ICMP و IGMP به ترتیب پروتکل‌های ۱و۲ هستند.
برخی از پروتکل‌های حمل شده توسط IP مانند ICMP (مورد استفاده برای اطلاعات تشخیص انتقال راجع به انتقالات IP) , IGNP (مورد استفاده برای مدیریت داده‌های multicast در IP) در بالای IP لایه بندی شده‌اند اما توابع لایه داخلی شبکه را انجام می‌دهند، که یک ناهمسازی بین اینترنت و پشته IP و مدل OSI را ایجاد کرده‌اند. تمام پروتکل‌های مسیریابی مانند OSPT وRPT نیز بخشی از لایه شبکه هستند. آنچه که آنها را بخشی از لایه شبکه کرده‌است این است که هزینه load آنها (play load) در مجموع با مدیریت لایه شبکه در ارتباط است. کپسول بندی و جاگیری خاص آن به اهداف لایه بندی بی ارتباط است.

لایه ارتباط داده‌ها
لایه ارتباط داده از متدی که برای حرکت بسته‌ها از لایه شبکه روی دو میزبان مختلف که در واقع واقعاً بخشی از پروتکلهای شبکه نیستند، استفاده می‌کند، چونIP میتواند روی یک گستره ار لایه‌های ارتباطی مختلف اجرا شود. پردازشهای بسته‌های انتقال داده شده روی یک لایه ارتباطی داده شده میتواند در راه انداز وسایل نرم افزاری برای کارت شبکه به خوبی میان افزارها یا چیپ‌های ویژه کار صورت گیرد. این امر میتواند توابع ارتباط داده‌ها را مانند اضافه کردن یکheader بسته به منظور آماده کردن آن برای انتقال انجام دهد سپس واقعاً فرم را روی واسط فیزیکی منتقل کند. برای دسترسی اینترنت روی یک مودم dial-up معمولاً بسته‌های IP با استفاده از PPPمنتقل می‌شوند. برای دسترسی به اینترنت با پهنای باند بالا مانندADSL یا مودم‌های کابلی PPPOE غالباً استفاده می‌شود. در یک شبکه کابلی محلی معمولاً اترنت استفاده می‌شود و دو شبکه‌های بی سیم محلی IEEE۸۰۲٫۱۱ معمولاً استفاده می‌شود. برای شبکه‌های خیلی بزرگ هردو روش PPP یعنی خطوطT-Carrier یا E-Carrier تقویت کننده فرم، ATM یا بسته روی (POS) SONET/SDM اغلب استفاده می‌شوند. لایه ارتباطی همچنین می‌تواند جاییکه بسته‌ها برای ارسال روی یک شبکه خصوصی مجازی گرفته می‌شوند نیز باشند. هنگامیکه این کار انجام می‌شود داده‌های لایه ارتباطی داده‌های کاربردی را مطرح می‌کنند و نتایج به پشته IP برای انتقال واقعی باز میگردند. در پایانه دریافتی داده‌ها دوباره به پشته stack می‌آیند (یکبار برای مسیر یابی و بار دوم برای VPN). لایه ارتباط میتواند ابتدای لایه فیزیکی که متشکل از اجزای شبکه فیزیکی واقعی هستند نیز مرتبط شود. اجزایی مانند هاب‌ها، تکرار کننده‌ها، کابل فیبر نوری، کابل کواکیسال، کارتهای شبکه، کارتهای وفق دهنده.host و ارتباط دهنده‌های شبکه مرتبط : -۴۵ (R ,BNC,…) و مشخصات سطح پایینی برای سیگنالها (سطوح ولتاژ، فرکانسها و…)

لایه فیزیکی
لایه فیزیکی مسئول کد کردن و ارسال داده‌ها روی واسط ارتباطی شبکه‌است و با داده‌ها در فرم بیتهایی که از لایه فیزیکی وسیله ارسال کننده (منبع) هستند و در لایه فیزیکی و دستگاه مقصد دریافت می‌شوند کار می‌کند. اترنت، Token ring، SCSI، هاب‌ها، تکرار کننده‌ها، کابلها و ارتباط دهنده‌ها وسایل اینترنتی استانداردی هستند که روی لایه فیزیکی تابع بندی شده‌اند. لایه فیزیکی همچنین دامنه بسیاری از شبکه سخت افزاری مانند LAN، و توپولوژی WAN و تکنولوژی بی سیم (Wireless) را نیز دربرمی گیرد.