فیبر نوری در ایران

 فیبر نوری در ایرانی

در ایران در اوایل دهه ۶۰، فعالیت‌های پژوهشی در زمینه فیبر نوری در پژوهشگاه، برپایی مجتمع تولید فیبر نوری در پونک تهران را درپی داشت و عملاً در سال ۱۳۷۳ تولید فیبر نوری با ظرفیت ۵۰٫۰۰۰ کیلومتر در سال در ایران آغاز شد. فعالیت استفاده از کابل‌های نوری در دیگر شهرهای بزرگ ایران آغاز شد تا در آینده نزدیک از طریق یک شبکه ملی مخابرات نوری به هم بپیوندند. اولین پروژه فیبرنوری با اجرای ۷۰۰ کیلومتر کابل با ۱۳ هزار کانال بین چندین مسیر با هزینه‌ای بالغ بر ۴۰ میلیارد ریال بین سالهای ۶۹ تا ۷۳ انجام شد. در برنامه دوم توسعه پروژه فیبرنوری با ۱۱۶۰۰ کیلومتر کابل با ۶۲۰ هزار کانال بین شهری با هزینه ۶۵۴ میلیارد ریال در سالهای ۷۴ تا ۷۸ به انجام رسید و نهایتا در برنامه سوم توسعه ۱۷۸۵۰ کیلومتر تا ۲ میلیون کانال با پروتکشن بین شهرهای کشور با هزینه‌ای بالغ بر ۱۰۳۵ میلیارد در سالهای ۷۹ تا ۸۳ اجرا شد.

فیبرنوری یک موجبر استوانه‌ای از جنس شیشه یا پلاستیک است که دو ناحیه مغزی و غلاف با ضریب شکست متفاوت و دو لایه پوششی اولیه و ثانویه پلاستیکی تشکیل شده‌است. برپایه قانون اسنل برای انتشار نور در فیبر نوری شرط: می‌بایست برقرار باشد که به ترتیب ضریب شکست‌های مغزی و غلاف هستند. انتشار نور تحت تأثیر عواملی ذاتی و اکتسابی دچار تضعیف می‌شود. این عوامل عمدتآ ناشی از جذب فرابنفش، جذب فروسرخ، پراکندگی رایلی، خمش و فشارهای مکانیکی بر آنها هستند.

 

اترنت

اترنت

در سال 1973 پژوهشگری با نام " Metcalfe" در مرکز تحقيقات شرکت زيراکس، اولين شبکه اترنت را بوجود آورد.
هدف وی ارتباط کامپيوتر به يک چاپگر بود. وی روشی فيزيکی بمنظور کابل کشی بين دستگاههای متصل بهم در اترنت ارائه نمود. اترنت در مدت زمان کوتاهی بعنوان يکی از تکنولوژی های رايج برای برپاسازی شبکه در سطح دنيا مطرح گرديد. همزمان با پيشرفت های مهم در زمينه شبکه های کامپيوتری ، تجهيزات و دستگاه های مربوطه، شبکه های اترنت نيز همگام با تحولات فوق شده و قابليت های متفاوتی را در بطن خود ايجاد نمود. با توجه به تغييرات و اصلاحات انجام شده در شبکه های اترنت ،عملکرد و نحوه کار آنان نسبت به شبکه های اوليه تفاوت چندانی نکرده است . در اترنت اوليه، ارتباط تمام دستگاه های موجود در شبکه از طريق يک کابل انجام می گرفت که توسط تمام دستگاهها به اشتراک گذاشته می گرديد. پس از اتصال يک دستگاه به کابل مشترک ، می بايست پتانسيل های لازم بمنظور ايجاد ارتباط با ساير دستگاههای مربوطه نيز در بطن دستگاه وجود داشته باشد (کارت شبکه ) . بدين ترتيب امکان گسترش شبکه بمنظور استفاده از دستگاههای چديد براحتی انجام و نيازی به اعمال تغييرات بر روی دستگاههای موجود در شبکه نخواهد بود.

اترنت يک تکنولوژی محلی (LAN) است. اکثر شبکه های اوليه در حد و اندازه يک ساختمان بوده و دستگاهها نزديک به هم بودند. دستگاههای موجود بر روی يک شبکه اترنت صرفا" قادر به استفاده از چند صد متر کابل بيشترنبودند.اخيرا" با توجه به توسعه امکانات مخابراتی و محيط انتقال، زمينه استقرار دستگاههای موجود در يک شبکه اترنت با مسافت های چند کيلومترنيز فراهم شده است .

آشنایی با پروتکل هاي SLIP و PPP

مبادله اطلاعات بر روی اينترنت با استفاده از پروتکل TCP/IP انجام می شود . با اين که پروتکل فوق يک راه حل مناسب در شبکه های محلی و جهانی را ارائه می نمايد ، ولی به منظور ارتباطات از نوع Dial-up طراحی نشده است .
ارتباط Dail-up ، يک لينک نقطه به نقطه ( Point-To-Point ) با استفاده از تلفن است . در چنين مواردی يک روتر و يا سرويس دهنده، نقطه ارتباطی شما به شبکه با استفاده از يک مودم خواهد بود. سرويس دهنده دستيابی راه دور موجود در مراکز ISP ، مسئوليت ايجاد يک ارتباط نقطه به نقطه با سريس گيرندگان Dial-up را برعهده دارد . در ارتباطات فوق ، می بايست از امکانات خاصی به منظور ارسال IP و ساير پروتکل ها استفاده گردد . با توجه به اين که لينک ايجاد شده بين دو نقطه برقرار می گردد ، آدرس دهی مشکل خاصی را نخواهد داشت.
SLIP ( اقتباس شده از Serial Line Internet Protocol ) و PPP ( اقتباس شده از Point-To-Point ) پروتکل هائی می باشند که امکان استفاده از TCP/IP بر روی کابل های سريال نظير خطوط تلفن را فراهم می نمايند ( SLIP و PPP : دو روش متفاوت به منظور اتصال به اينترنت ). با استفاده از پروتکل های فوق ، کاربران می توانند توسط يک کامپيوتر و مودم به اينترنت متصل شوند . از پروتکل SLIP در ابتدا در سيستم عامل يونيکس استفاده می گرديد ولی امروزه تعداد بيشتری از سيستم های عامل نظير لينوکس و ويندوز نيز از آن حمايت می نمايند . در حال حاضر استفاده از پروتکل SLIP نسبت به PPP بمراتب کمتر است .
PPP نسبت به SLIP دارای مزايای متعددی است :

• امکان مبادله اطلاعات به صورت همزمان و غير همزمان . در پروتکل SLIP صرفا" امکان مبادله اطلاعات به صورت همزمان وجود دارد .
• ارائه امکانات لازم به منظور تصحيح خطاء . تصحيح خطاء در پروتکل SLIP عموما" مبتنی بر سخت افزار استفاده شده به منظور برقراری ارتباط ( نظير مودم ) و يا استفاده از قابليت های پروتکل TCP/IP است .
• ارائه امکانات لازم برای فشرده سازی .پروتکل SLIP در اغلب بخش های آن چنين ويژگی را دارا نمی باشد . در اين رابطه نسخه هائی از SLIP به منظور فشرده سازی نظير Compressed SLIP و يا CSLIP طراحی شده است ولی متداول نمی باشند .
• ارائه امکانات لازم به منظور نسبت دهی آدرس ها به صورت پويا و اتوماتيک .پروتکل SLIP می بايست به صورت دستی پيکربندی گردد ( در زمان Dial-up و يا تنظيم اوليه Session ) .
• امکان استفاده از چندين پروتکل بر روی لينک های PPP وجود دارد ( نظير IP و يا IPX ) . در پروتکل SLIP صرفا" امکان استفاده از پروتکل IP وجود خواهد داشت .