• در مدل TCP/IP تفاوت سرویس ها، واسط‌ها و پروتکل‌ها واضح و مشخص نمی‌باشد.
  • پروتکلهای OSI بهتر از TCP/IP مخفی شده است.
  • قبل از ایجاد مدل OSI پروتکلهای آن طراحی و ابداع شد. در نتیجه این مدل وابستگی و تعامل خاصی با هیچ مجموعه پروتکلی ندارد. اما در TCP/IP مسئله برعکس بود و این خود باعث شده که مدل TCP/IP تنها برای شبکه‌های تحت خود مناسب باشد.
  • مدل OSI دارای هفت لایه است اما مدل TCP/IP ، چهار لایه دارد و از لایه ارائه و لایه نشست خبری نیست.
  • لایه شبکه در مدل OSI اتصال گرا و غیر مستقیم است و لایه انتقال آن تنها اتصال گرا است اما در TCP/IP لایه شبکه الزاما غیر متصل و لایه انتقال آن اتصال گرا(TCP) یا غیر متصل(UDP) است.

مشکلات مدل OSI

  • زمان نامناسب: استاندارد گذاری در زمان مناسبی انجام نشد(برخلاف فرضیه ملاقات فیل ها). در واقع OSI کامل ارائه شد TCP/IP محبوبیت بسیاری پیدا کرده بود.
  • تکنولوژی نا مناسب: مدل‌ها و پروتکل‌های آن ناقص و معیوب است، پیاده سازی آن دشوار و غیر قابل فهم است و عملکردها در لایه‌های مختلف تکرار شده .
  • پیاده سازی نامناسب: بسیار حجیم، سنگین و کند است.
  • سیاست‌های نامناسب: این پیش فکر وجود داشت که OSI استانداردی دولتی است.

مشکلات مدل TCP/IP

  • مفاهیم سرویس، واسط و پروتکل به روشنی از هم تفکیک نشده است.
  • مدلی کامل و کلی به شمار نمی‌رود.
  • با در نظر گرفتن مفاهیم شبکه لایه، میزبان به شبکه اساسا لایه‌ای واقعی نیست.
  • برخی از پروتکل‌های آن خوب طراحی نشده است.