اجزای سخت افزاری شبکه
کارت شبکه
«کارت شبکه»، «آداپتور شبکه» یا « کارت واسط شبکه» (Network Interface
Card) قطعه‌ای از سخت‌افزار رایانه‌است و طراحی شده تا این امکان را به
رایانه‌ها بدهد که بتوانند بر روی یک شبکه رایانه‌ای با یکدیگر ارتباط
برقرار کنند. این قطعه دسترسی فیزیکی به یک رسانه شبکه را تامین می‌کند و
با استفاده از «آدرسهای MAC»، سیستمی سطح پایین جهت آدرس دهی فراهم
می‌کند. این شرایط به کاربران اجازه می‌دهد تا به وسیله کابل یا به صورت
بی‌سیم به یکدیگر متصل شوند.
تکرارگر(REPEATER)
«تکرارگر» تجهیزی الکترونیکی است که سیگنالی را دریافت کرده و آن را با
سطح دامنه بالاتر، انرژی بیشتر و یا به سمت دیگر یک مانع ارسال می‌کند.
بدین ترتیب می‌توان سیگنال را بدون کاستی به فواصل دورتری فرستاد. از آنجا
که تکرارگرها با سیگنال‌های فیزیکی واقعی سروکار دارند و در جهت تفسیر
داده‌ای که انتقال می‌دهند تلاشی نمی‌کنند، این تجهیزات در «لایه فیزیکی»
یعنی اولین لایه از «مدل مرجع OSI» عمل می‌کنند.
هاب (جعبه تقسیمHUB)
«هاب» قطعه‌ای سخت‌افزاری است که امکان اتصال قسمت‌های یک شبکه را با
هدایت ترافیک در سراسر شبکه فراهم می‌کند. هاب÷ها در «لایه فیزیکی» از
«مدل مرجع OSI» عمل می‌کنند. عملکرد هاب بسیار ابتدایی است، به این ترتیب
که داده رسیده از یک گره را برای تمامی گره‌های شبکه کپی می‌کند. هاب‌ها
عموماً برای متصل کردن بخش‌های یک «شبکه محلی» بکار می‌روند. هر هاب چندین
«درگاه» (پورت) دارد. زمانی که بسته‌ای از یک درگاه می‌رسد، به دیگر
درگاه‌ها کپی می‌شود، بنابراین همه قسمت‌های شبکه محلی می‌توانند بسته‌ها
را ببینند.
پل (BRIDGE)
یک «پل» دو «زیرشبکه» (سگمنت) را در «لایه پیوند داده» از «مدل مرجع OSI»
به هم متصل می‌کند. پل‌ها شبیه به «تکرارگر»ها و «هاب»های شبکه‌اند که
برای اتصال قسمت‌های شبکه در «لایه فیزیکی» عمل می‌کنند، با این حال پل با
استفاده از مفهوم پل‌زدن کار می‌کند، یعنی به جای آنکه ترافیک هر شبکه
بدون نظارت به دیگر درگاه‌ها کپی شود، آنرا مدیریت می‌کند. بسته‌هایی که
از یک طرف پل وارد می‌شوند تنها در صورتی به طرف دیگر انتشار می‌یابند که
آدرس مقصد آنها مربوط به سیستم‌هایی باشد که در طرف دیگر پل قرار دارند.
پل مانع انتشار پیغام‌های همگانی در قطعه‌های کابل وصل‌شده به آن نمی‌شود.
راهگزین ((SWITCH
«راهگزین» که در پارسی بیشتر واژه «سوئیچ» برای آن بکار برده می‌شود،
وسیله‌ای است که قسمت‌های شبکه را به یکدیگر متصل می‌کند. راهگزین‌های
معمولی شبکه تقریباً ظاهری شبیه به «هاب» دارند، ولی یک راهگزین در مقایسه
با هاب از هوشمندی بیشتری (و همچنین قیمت بیشتری) برخوردار است.
راهگزین‌های شبکه این توانمندی را دارند که محتویات بسته‌های داده‌ای که
دریافت می‌کنند را بررسی کرده، دستگاه فرستنده و گیرنده بسته را شناسایی
کنند، و سپس آن بسته را به شکلی مناسب ارسال نمایند. با ارسال هر پیام فقط
به دستگاه متصلی که پیام به هدف آن ارسال شده، راهگزین «پهنای باند» شبکه
را به شکل بهینه‌تری استفاده می‌کند و عموماً عملکرد بهتری نسبت به یک هاب
دارد.
از نظر فنی می‌توان گفت که راهگزین در «لایه پیوند داده» از «مدل مرجع
OSI» عمل کنند. ولی بعضی انواع راهگزین قادرند تا در لایه‌های بالاتر نیز
به بررسی محتویات بسته بپردازند و از اطلاعات بدست آمده برای تعیین مسیر
مناسب ارسال بسته استفاده کنند. به این راه گزین‌ها به اصطلاح
«راهگزین‌های چندلایه» (Multilayer Switch) می‌گویند.
سوئیچ ها بر اساس کاربردشان به متقارن "Symmetric" ونامتقارن " Asymmetric" تقسیم می شوند.
در نوع متقارن ، عمل سوئیچینگ بین سگمنت هایی که دارای پهنای باند یکسان
هستند انجام می دهد یعنی 10mbps به 10mbps و.... سوئیچ خواهد شد. اما در
نوع نامتقارن این عملکرد بین سگمنت هایی با پهنای باند متفاوت انجام می
شود.
مسیریاب(ROUTER)
«مسیریاب»ها تجهیزات شبکه‌ای هستند که بسته‌های داده را با استفاده از
«سرایند»ها و «جدول ارسال» تعیین مسیر کرده، و ارسال می‌کنند. مسیریاب‌ها
در «لایه شبکه» از «مدل مرجع OSI» عمل می‌کنند. همچنین مسیریاب‌ها اتصال
بین بسترهای فیزیکی متفاوت را امکان‌پذیر می‌کنند. این کار با چک کردن
سرایند یک بسته داده انجام می‌شود.
مسیریاب‌ها از «قراردادهای مسیریابی» مانند OSPF استفاده می‌کنند تا با
یکدیگر گفتگو کرده و بهترین مسیر بین هر دو ایستگاه را پیکربندی کنند. هر
مسیریاب دسته کم به دو شبکه، معمولاً شبکه‌های محلی، شبکه‌های گسترده و یا
یک شبکه محلی و یک سرویس دهنده اینترنت متصل است. بعضی انواع مودم‌های DSL
و کابلی جهت مصارف خانگی درون خود از وجود یک مسیریاب نیز بهره می‌برند.