در حالیکه hub ها روشی ساده برای افزایش مقیاس و کاهش فاصله ای که packet ها باید برای رسیدن از یک نود به نودهای دیگر بپیمایند را ارائه می دهند، ولی شبکه اصلی و حقیقی را به قسمتهای مجزا تفکیک نمی کنند. در این مرحله است که سوئیچها به کار می آیند.
در شکل زیر، فرض نمائید هر وسیله نقلیه یک بسته دیتا بوده که منتظر فرصتی مناسب جهت طی نمودن ادامه مسیرش می باشد.
یک hub را می توان شبیه به یک تقاطع چهارراه که در آن هر وسیله مجبور به توقف است، دانست. چنانچه بیش از یک وسیله نقلیه به طور همزمان به تقاطع برسند، تا زمان رسیدن نوبتشان برای ادامه مسیر، مجبور به منتظر ماندن خواهند بود. درحالیکه یک سوئیچ همانند یک تقاطع چهارراه اتوبانی (اصطلاحا شبدری[1]) می باشد که هر وسیله نقلیه می تواند یک مسیر خروجی برای رسیدن به مقصد خود بدون مجبور بودن به توقف و انتظار برای رفع ترافیک های دیگر، انتخاب نماید. اکنون درنظر بگیرید که مدل فوق با دهها و یا صد جاده متقاطع در یک نقطه تنها چگونه خواهد بود. اگر هر وسیله نقلیه قبل از ادامه مسیر خود مجبور به چک نمودن تمامی راههای دیگر باشد، میزان زمان انتظار و احتمال تصادم به طور عمده افزایش می یابد. اما چنانچه شما در این حالت قادر به گرفتن یک مسیر خروجی در میان هر یک از آن راهها به عنوان راه منتخب خود باشید، آیا شگفت انگیز نخواهد بود؟ این امر دقیقا همان عملی است که یک سوئیچ برای ترافیک شبکه انجام می دهد.
تفاوت اساسی میان یک hub و یک سوئیچ آن است که تمامی نودهای متصل به یک hub پهنای باند موجود را میان خودشان به اشتراک می گذارند و این درحالیست که یک وسیله متصل به پورت سوئیچ تمامی پهنای باند موجود را به خود اختصاص می دهد. به عنوان مثال، چنانچه 10 نود در یک شبکه Mbps10 از طریق hub با یکدیگر در ارتباط باشند، در این صورت اگر نودهای متصل به hub بخواهند با هم ارتباط برقرار نمایند، ممکن است بخشی از مقدار Mbps10 به هر نود اختصاص یابد. ولی با بهره گیری از یک سوئیچ، هر نود توانایی برقراری ارتباط با دراختیار داشتن تمامی Mbps10 را داراست. مساله فوق را می توان با همان مثال جاده درنظر گرفت. اگر تمامی ترافیک به سمت یک تقاطع مشترک هدایت شود، در این صورت بایستی ترافیک تقاطع میان هر وسیله به اشتراک درآید و یا تقسیم شود.اما یک چهارراه اتوبانی (شبدری) به ترافیک این اجازه را می دهد تا در سرعت کامل از یک جاده به جاده بعدی ادامه یابد.
در یک شبکه کاملا سوئیچ شده، سوئیچها جایگزین تمامی hub های یک شبکه اترنت با یک بخش اختصاص یافته برای هر نود شده اند. این بخش ها[2] به یک سوئیچ که قسمت های اختصاص یافته چندگانه (بعضی اوقات تا صدها) را پشتیبانی می نماید، وصل می شوند. از آنجائیکه تنها تجهیزات در هر بخش، سوئیچ و نود هستند، هر انتقال قبل از آنکه به نود دیگر برسد، توسط سوئیچ برداشته شده و بعد از آن سوئیچ، فریم موجود را به بخش مناسب ارسال می کند. چون هر بخش فقط شامل یک نود تنها می باشد، لذا فریم موجود فقط به گیرنده مورد نظر می رسد. این امر امکان برقراری تعداد زیادی مکالمه به صورت همزمان را در یک شبکه سوئیچ شده فراهم می سازد.